موارد نیاز به چشم مصنوعی

[vc_row][vc_column][vc_column_text text_larger=”no” woodmart_inline=”no”]ما در ادامه این مقاله می خواهیم در مورد چشم مصنوعی اطلاعات بیشتری کسب کنیم.

چشم مصنوعی می تواند به بهبود ظاهر افرادی که چشم خود را به علت آسیب یا بیماری از دست داده اند، کمک کند. این چشم ها معمولا چشم شیشه ایی یا چشم ساختگی نیز نامیده می شوند. چشم مصنوعی در واقع یک چشم نیست، بلکه پوسته ایی است که ساختارهای موجود در حفره چشم را می پوشاند.

[/vc_column_text]

چشم مصنوعی چیست؟

چشم مصنوعی جایگزینی برای چشم های طبیعی است که به دلیل آسیب دیدگی یا بیماری از بین رفته اند. اگرچه این جایگزین نمی تواند بینایی ایجاد کند اما حفره چشم را پر می کند و به عنوان یک تقویت کننده زیبایی عمل می کند.

قبل از در دسترس بودن چشم مصنوعی، شخصی که چشم خود را از دست می داد معمولا وصله می پوشید. یک چشم مصنوعی می تواند به عضلات داخل حفره متصل شود تا حرکت چشم را تامین کند.

امروزه بیشتر چشم های مصنوعی از پلاستیک ساخته شده اند و عمر متوسط آن ها حدود 10 سال است. کودکان به دلیل تغییرات سریع رشد، به تعویض مکرر پروتز چشم خود نیاز دارند. از نوزادی تا بزرگسالی ممکن است به چهار یا پنج پروتز نیاز باشد.

پلاستیک، ماده اصلی تشکیل دهنده چشم مصنوعی است. از موم و گچ ویژه قالب گیری برای ساخت قالب استفاده می شود. در فرآیند قالب گیری از پودر سفیدی به نام آلژینات استفاده می شود. از رنگ ها و سایر مواد تزئینی برای افزودن خصوصیات شبیه چشم به پروتز استفاده می شود.

روند ساخت چشم مصنوعی:

زمان ساخت پروتز چشمی یا چشم مصنوعی از ابتدا تا انتها بستگی به چشم پزشک و یا بیمار متفاوت است. یک زمان معمول، حدود 3.5 ساعت است. چشم پزشکان همچنان به دنبال روش های کاهش این زمان هستند.

دو نوع پروتز وجود دارد. نوع بسیار نازک و پوسته ایی آن روی یک چشم کور ، تغییر شکل داده شده یا روی چشمی که فقط بخشی از آن برداشته شده، نصب می شود. نوع کامل آن برای کسانی ساخته شده است که کره چشم آن ها کاملا برداشته شده است. فرایندی که در زیر شرح داده می شود، مربوط به نوع دوم است:

1. چشم پزشک وضعیت حفره چشم را بررسی می کند. ابعاد افقی و عمودی و محیط حفره را اندازه گیری می کند.
2. چشم پزشک، عنبیه مصنوعی را رنگ می کند. عنبیه مصنوعی که با استفاده از دستگاه تراش از میله پلاستیکی ساخته می شود، متناسب با قطر عنبیه خود بیمار انتخاب می گردد. به طور معمول، قطر عنبیه از 0.4 تا 0.52 در 10 تا 13 میلی متر است. هنگامی که رنگ کردن به پایان رسید، چشم پزشک کنفورمر را خارج می کند تا از انقباض سوراخ چشم جلوگیری کند.
3. سپس شخص یک پوسته قالب گیری مومی را تراش می دهد. این پوسته دارای یک دکمه عنبیه آلومینیومی است که عنبیه رنگ شده را کپی می کند. پوسته موم در حفره چشم بیمار قرار می گیرد تا با حاشیه نامنظم حفره، مطابقت پیدا کند. پس از نصب صحیح، دو حفره کمک کننده در پوسته موم ایجاد می شود.
4. قالب گیری با استفاده از آلژینات، یک پودر سفید ساخته شده از جلبک دریایی که با آب مخلوط می شود و به شکل کرم درمی آید، انجام می شود. پس از مخلوط کردن، کرم در قسمت پشت پوسته قالب قرار می گیرد و پوسته به داخل حفره رانده می شود. آلژینات در طی دو دقیقه سفت می شود و دقیقا کاسه چشم فرد را کپی می کند. پوسته موم برداشته می شود، در حالی که قالب آلژینات به قسمت پشت پوسته موم متصل است.
5. سپس رنگ عنبیه دوباره بررسی شده و هرگونه تغییر لازم ایجاد می شود. کنفورمر پلاستیکی دوباره وارد می شود تا مراحل نهایی انجام شود.
6. قالب چشم بیمار با استفاده از گچ قالب گیری، گرفته می شود. پس از سفت شدن گچ (حدود هفت دقیقه)، قالب موم و آلژینات برداشته و دور ریخته می شود. سپس پلاستیک سفید را درون گچ می گذارند، دو نیمه گچ را دوباره بهم می چسبانند و سپس تحت فشار قرار می دهند و در آب جوش قرار می دهند. این باعث کاهش دمای آب می شود و بنابراین پلاستیک تحت فشار برای حدود 23 دقیقه پخته می شود. سپس گچ از آب خارج شده و سرد می شود.
7. پلاستیک با عنبیه رنگ آمیزی شده در محل مناسب به شکل قالب سفت می شود. سپس حدود 0.5 میلی متر پلاستیک از سطح قدامی پروتز خارج می شود. این شبیه سازی کمک می کند صلبیه کمی روی عنبیه قرار گیرد. در این مرحله می توان هرگونه تغییر لازم در رنگ عنبیه را ایجاد کرد.
8. سپس پلاستیک شفاف در نیمه قدامی گچ قرار می گیرد و دو نیمه دوباره به هم متصل می شوند، تحت فشار قرار می گیرند و به آب گرم بازمی گردند. زمان نهایی پردازش حدود 30 دقیقه است. سپس گچ برداشته و خنک می شود و پروتز تمام شده نیز برداشته می شود. پرداخت پروتز تا مرحله آخر مهم است. این پرداخت نهایی برای راحتی بیشتر بیمار، بسیار مهم است. پروتز سرانجام برای نصب آماده می شود.

موارد نیاز به چشم مصنوعی:

طبق گزارش انجمن پیشگیری از نابینایی، بین 10 تا 12 هزار نفر در هر سال چشم خود را از دست می دهند. گرچه 50 درصد یا بیشتر از این از دست دادن چشم ها ناشی از تصادف است (در یک نظرسنجی مردان بیشتری چشم خود را در اثر تصادف نسبت به خانم ها از دست داده اند)، تعدادی از شرایط ارثی نیز وجود دارد که می تواند باعث از دست دادن چشم یا نیاز به چشم مصنوعی شود.

میکروفتالمی یک نقص مادرزادی است که در آن به دلایلی ناشناخته چشم به اندازه طبیعی خود رشد نمی کند. این چشم ها کاملا کور هستند یا در بهترین حالت ممکن است مقداری درک نور داشته باشند.

برخی از افراد نیز بدون یک کره یا هر دو کره چشم متولد می شوند. این نقص آنوفتالمی نامیده می شود، این یکی از سخت ترین شرایط برای نصب مناسب چشم مصنوعی است. بعضی اوقات کار مقدماتی قبل از نصب چشم مصنوعی ممکن است یک سال یا بیشتر طول بکشد. در برخی موارد حتی مداخله جراحی ضروری است.

رتینوبلاستوما یک سرطان یا تومور مادرزادی (موجود در بدو تولد) است که معمولا ارثی است. اگر فردی فقط در یک چشم به این بیماری مبتلا باشد، احتمال وجود داشتن آن از هر چهار چشم، یک یا 25 درصد است. وقتی تومورها در هر دو چشم باشند، احتمال آن 50 درصد است. سایر بیماری های مادرزادی که باعث از دست دادن چشم می شوند شامل آب مروارید و گلوکوم است. یک بررسی نشان داده است که 63 درصد از دست دادن چشم به دلیل بیماری قبل از 50 سالگی اتفاق می افتد.

جایگذاری چشم مصنوعی:

در جایگزینی چشم آسیب دیده بیمار، دو مرحله اساسی وجود دارد. اول، یک چشم پزشک یا جراح چشم باید چشم طبیعی را خارج کند. برای این کار دو نوع عمل جراحی وجود دارد. در نوع اول عمل، چشم با جدا کردن عضلاتی که به صلبیه چشم، متصل هستند، تخلیه می شود. سپس جراح عصب بینایی را بریده و چشم را از جای خود خارج می کند. سپس برای بازگرداندن حجم از دست رفته و ایجاد حرکتی به چشم مصنوعی، ایمپلنت در حفره قرار می گیرد و سپس زخم بسته می شود.

در نوع دوم عمل، با تهی سازی، محتویات کره چشم از بین می رود. در این عمل جراح، برشی در اطراف عنبیه ایجاد می کند و سپس محتویات کره چشم را خارج می کند. سپس گوی ساخته شده از برخی مواد مانند پلاستیک، شیشه یا سیلیکون در داخل کره چشم قرار می گیرد و زخم بسته می شود. پس از پایان جراحی، جراح یک کنفورمر (یک دیسک پلاستیکی) را در حفره قرار می دهد. كنفورمر از جمع شدن حفره جلوگيري می کند. کنفورمرها از سیلیکون یا پلاستیک سخت ساخته شده اند. پس از جراحی، بهبود بیمار از چهار تا شش هفته طول می کشد. سپس چشم مصنوعی توسط چشم پزشک حرفه ایی ساخته شده و نصب می شود.

سخن آخر:

چشم مصنوعی می تواند به بهبود ظاهر افرادی که چشم خود را به علت آسیب یا بیماری از دست داده اند، کمک کند. اگرچه چشم مصنوعی نمی تواند بینایی ایجاد کند اما حفره سوراخ چشم را پر می کند و به عنوان یک تقویت کننده زیبایی عمل می کند.

امروزه بیشتر چشم های مصنوعی از پلاستیک ساخته شده اند و عمر متوسط آن ها حدود 10 سال است.

دو نوع پروتز وجود دارد. نوع بسیار نازک و پوسته ایی آن روی یک چشم کور ، تغییر شکل داده شده یا روی چشمی که فقط بخشی از آن برداشته شده نصب می شود. نوع کامل آن برای کسانی ساخته شده است که کره چشم آن ها کاملا برداشته شده است.

بعضی از شرایطی که بعد از آن فرد به چشم مصنوعی نیاز پیدا می کند شامل تصادفات، شرایط ارثی، میکروفتالمی، آنوفتالمی، رتینوبلاستوما، بیماری های مادرزادی و … است. میکروفتالمی یک نقص مادرزادی است که در آن به دلایلی ناشناخته چشم به اندازه طبیعی خود رشد نمی کند. رتینوبلاستوما یک سرطان یا تومور مادرزادی است که معمولا ارثی است.

پس از جراحی و تخلیه چشم بیمار، بهبود او از چهار تا شش هفته طول می کشد. سپس چشم مصنوعی توسط چشم پزشک حرفه ایی ساخته شده و نصب می شود.

منابع:

https://www.webmd.com/eye-health/prosthetic-eye-ocular-prosthesis

https://www.encyclopedia.com/manufacturing/news-wires-white-papers-and-books/artificial-eye[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]